Mijn bonusmoeder heeft jaren geleden een memo-blaadje op de lamp in de keuken geplakt met daarop de tekst: “Ik ben blij met mezelf”. Een uitspraak die ze toen eens van iemand gehoord had, en als levensmotto bestempelde. Het is voor haar een mooi dagelijks steuntje in haar krakkemikkige rug om desondanks ze een ellendig lichaam heeft er bewust van te zijn dat ze blij met haarzelf is.
In de loop der tijd werd het fluo-roze memo-blaadje zalmroze, het zalmroze werd baby-roze, en uiteindelijk was er alleen nog iets van roze te bespeuren waar nog geen vetvlek gekomen was. Daarom besloot ik meer dan een half jaar geleden de tekst voor haar te vereeuwigen door er een mooi schilderijtje van te borduren. Maar borduren is niet de handwerktechniek die ik het beste beheers, dus zodra ik doorhad dat elk kruissteekje best veel tijd koste en ik nog zoveel anders te doen had belande het tijdelijk in mijn “projectjes-in-de-wacht-mandje”. Tot ik het recentelijk weer tegenkwam, en me vermande het voor haar af te maken, voordat de tekst helemaal onleesbaar zou worden.
De letters zijn misschien niet perfect uitgelijnd, de steekjes niet allemaal in dezelfde richting, maar is die imperfectie niet juist de schoonheid van handwerk? En de uren die ik er in heb gestoken ben ik erg bewust bezig geweest met de tekst. Steekjes zetten en lekker mijmeren: Ben ik eigenlijk blij met mezelf? Uiteraard zijn er wat kanttekeningen, maar toen het werkje af was concludeerde ik dat ik ook blij met mezelf ben, en ook uiterst blij met het eindresultaat van het geborduurde schilderijtje! En m’n bonusmoeder is inmiddels heel blij met zichzelf én met het mooie schilderijtje wat haar daaraan herinnert!
